ऐके ऐके गा ! भक्तराया। श्रीगुरुठायीं अमित दया।
सकल आपदा निवारुनियां। आनंद रूप करी ॥ १ ॥
अमृतातें अमर करी। ती ही गुरुभक्ती संसारी।
तीस सेवितां कैची उरी। रोगादिकातें ॥ २ ॥
अरे ! सूर्य सन्निध असतां। कैचा बाधे अंधार तत्वतां।
तेवी गुरुकृपेच्या दिठीं पाहतां। अज्ञान केवी ॥ ३ ॥
कल्पतरूचिये तळवटीं। कैची दुःखाची भोगवटी।
उगीच दुःखे हिंपुटी। कां ? बा ! व्हावें ॥ ४ ॥
अगा ! क्षीर समुद्रीं रिघोन। वागवी जरी दुग्धाची वाण।
तया काय म्हणों । सांगे बापा ॥ ५ ॥
सद्गुरूकृपेचेनि पडिभरें। सकळ माया वोसरें।
अज्ञान तेंहि नुरें। सत्य सत्य त्रिवाचा ॥ ६ ॥
अग्नीतें पाचोळा जाळी। हें केविं घडे त्रिकाळीं।
गुरुभक्तातें केवीं कवळी। कळिकाळू ॥ ७ ॥
निजकृपेची पाखर घाली। परम दयाळू गुरुमाउली।
स्वानंदउबे वाढवी वहिली। शिष्य परंपरा ॥ ८ ॥
उपमा नाही ज्या त्रिभुवनीं। जो का व्यापक जनीं वनी।
जया आठवती देव मुनी। आनंदमात्र गुरु तो ॥ ९ ॥
माय-अविद्येची मात। नसेंचि गुरुठायी संतत।
जीवेश हे ही वंध्यासुत। सद्गुरूठायीं ॥ १० ॥
आनंदाविण जेथें कांहीं। मानावया दुजें नाही।
तोचि एक सद्गुरू पाही। आनंदघन ॥ ११ ॥
तरांगामाजी जेवी समुद्र। किरणामाजी रवि सुभद्र।
तेविं गुरु हा आनंदसांद्र। ‘मी या भानीं ॥ १२ ॥
मृगजलाभासीं सूर्यप्रकाश। विश्वासभासीं आत्मा अविनाश।
आनंदरूप निर्विशेष। सद्गुरुरूपें ॥ १३ ॥
सद्गुरू म्हणजे स्वरूप जाण। जेथें नाही दृश्यभान।
तेथें दर्शनाची मात आन। केवीं उरे ॥ १४ ॥
आनंदस्वरुपाचें ध्यान करी। आनंदचि तूं आणि मी निर्धारी।
आनंदा उरवी बाह्यांतरी। आनंदचि होई ॥ १५ ॥
अगा ! हें मोक्षाचें वर्म। स्वरूप निष्ठेचा धर्म।
निज जीवनाचें मर्म। यथार्थ जाणे ॥ १६ ॥
।।श्रीसीतारामचंद्रार्पणमास्तु।।